Re-kompozycja odziedziczonych fragmentów zabudowy historycznej, układu urbanistycznego wymaga z jednej strony niezwykłej umiejętności utrwalania wszelkich stygmatów czasu, znamion konwencji, także przejawów niekonsekwencji i różnorodności stylotwórczej, zaś z drugiej strony domaga się talentu i warsztatu projektowego/ architektonicznego, a także wiedzy, intuicji i nieprzeciętnej zdolności przewidywania procesów społecznych i gospodarczych, których nie sposób zaprogramować w sposób ostateczny. Nie może być więc makietą, zdefiniowaną raz na zawsze. Jeśli ma służyć zmianom, które zachodzą w każdej społeczności, wymagać będzie także sztuki i wiedzy o procesach życiowych. Jednym słowem – wiedzy ekologicznej. Takie projekty i realizacje zagoszczą na najbliższej Konferencji „Między ortodoksją a kreacją”, której hasło – „Re-kompozycja” – wpisuje się w najbardziej palące dylematy polskiej architektury i zarazem praktyki konserwatorskiej.